GARRETT MASON (Can)
Love and Sound

01. And Everything
02. Howlin' For My Baby
03. Something About You
04. Grapple Hold
05. Pink Flamingos
06. I Wanna Shout
07. Old Days
08. Shake A Leg
09. Hey Little Girl
10. Butterface
11. Another Old Song

Vanuit het immense land met het rode esdoornblad in de nationale vlag, bereikt ons het nieuwste schijfje van Garrett Mason. Nooit van gehoord ? Juist, ik ook niet. Deze “Love & Sound” is nochtans zijn tweede worp. “I’m Just a Man” dateert van 2005 en won de prestigieuze, in Canada althans, Juno Award. Deze is momenteel totaal uitverkocht, zijn CD bedoel ik daarmee, en als er méér dan honderd van waren gebrand, kan dat goed nieuws betekenen. Dus zijn we zeer benieuwd naar deze verse schijf die elf door Garrett zelfgepende songs bevat.

Ik ben aangenaam verrast, want eigenlijk verwachtte ik een David Gogo doorslagje, vraag me niet waarom, maar ik heb hier een zeer origineel produktje in de speelschuif zitten. De gitaar is in elk nummer up front getrokken. Dat maakt het al anders klinken dan …anders. Doordat ze is opgenomen zonder reverb klinkt ze heel direct, alsof Mason naast je in je living zit. Zijn stem zit dan meer achterin de mix, een zeer slimme zet als je de aandacht niet te fel op je zangwerk wil trekken. Misschien al te bescheiden, want in een nummer zoals “Shake a Leg” klinkt ze echt zoals het hoort. De songs zijn van meer dan behoorlijke kwaliteit, en bevatten een hoog shout- en soulgehalte. Ene James Brown zou hier zijn gading in vinden. Luister er maar eens naar en verplaats alles in een high octane aanpak à la mister Sexmachine. Alle ingrediënten zijn aanwezig, en hoewel Garrett ze eerder op een laidback wijze vertolkt, voel je dat ze ‘roadtested’ genoeg zijn, om ook op hogere toeren en met nitro gevoed, opgevoerd te worden.

Garrett is een bare finger claw gitarist, dat hoor je aan zijn klankkleur. Nu doet hij eens Albert King denken, dan weer aan Albert Collins. Deze beide Albert’s hebben ook nooit een plectrum in hun enorme pollen gehouden. In “Butterface” brengt hij een hommage aan de Texaanse King met een intro à la Freddy. “Something About You” is een voorbeeldige shuffle, stevig in de schoenen staand, no nonsense straight ahead shuffle, met een ritme sectie waar kathedralen en basilieken op gebouwd worden, Petrus, weet je wel en op deze steenrots enz… Ik stel ze meteen even voor, Mike Farrington Jr. op de bass en Damien Moynihan. Allebei zijn ze adepten van de “minder is meer” leer, als dat minder maar op de goede plaats en de juiste tijd zit. En dat is bij hen zeker het geval. In “Grapple Hold” bijvoorbeeld hoor je Garrett Mason denken : “met zo’n mensen achter mij kan er mij echt niks miskomen”.

Je komt er pas achter als hij al een tijdje bezig is, maar eigenlijk staat er veel instrumentaal werk op, zonder dat het opvalt. En dat komt omdat hij verhalende gitaar speelt, doorspekt met steeds weer terugkerende riffs, op de voorgrond, dan wel verhuld in de solo lijn. Blues-surf, surfblues, you name it. Mooi plaatje. Aanschaffen maar. De blues is alive, overal ter wereld en vooral ook in Canada.

Op 31 oktober speelt hij in het Maison de la Culture de Waterloo te Waterloo. Spijtig genoeg in de provincie Quebec in plaats van in onze provincie Henegouwen.

Wie is er dus onverlaat genoeg om dit jonk eens naar België te halen ? Wij zijn altijd bereidt te helpen met raad en daad, want centen hebben we niet (meer).

witteMVS